ناهید باقری- گلداشمید

شاید
برشی از رمان "خاور" نوشته ی ناهید باقری - گلداشمید با پیشگفتار پوران فرخ زاد و نقد هانری ولف کفر، شاعر، نویسنده و زبان شناس اتریشی. این کتاب به زبان آلمانی سال ۲۰۰۹ از سوی وزارت فرهنگ و هنر و آموزش عالی اتریش، جایزه کتاب را از آن نویسنده کرد.

شاید به تابستان های ملایم و زمستان های سخت این کشور عادت کرده ام. چشم اندازهایش دیگر با من بیگانه نیستند، سرسبزی و شادابی بهارانش را ارج می نهم و رنگارنگی پاییزش را دوست می دارم.
    چمدان هایی را که سال ها پیش بر آسفالت این شهر به زمین گذاشتم، به سنگینی باری نبودند که قلبم زیرآن فشرده می شد.
    همان روزهایی که امید، هنوز کودکی بیش نبود، پرسش در باره ی پدرش را آغاز کرده بود. با آن که می دانستم پاسخ من هرگز او را راضی نمی کند، می گفتم پدرش در جست و جوی فرشته ها به آسمان رفته است. برای گفتن حقیقت به امید، در پی فرصتی بهتردر آینده بودم. او مرا مادر صدا می زد.
    از همان آغاز میانسالی خود را در سراشیب زندگی یافته ام ولی با چنگ و دندان همچنان به آن آویخته ام تا از پای در نیفتم. درکنارم برخاکی غریبه، نونهالی رشد می کند که می خواهم یاورش باشم. زندگی امید بایستی بارور گردد. شاید فرقی نداشته باشد، او در کدام کشور به دنیا آمده است، مهم این است که کشوری که من میهمان آن شده ام؛ وطن نخست یا دوم امید است، چنان پذیرنده اش باشد که او بتواند خود را در خانه ی خود احساس کند.
    امید می تواند با من به زبان مادری اش حرف بزند. این زبان را خود به او آموخته ام. او از وطن نخستش کمی می داند و با نامش آشناست.

امروز امید با دوست دخترش کاتیا نزد من می آید. هر دو در دانشگاه روزنامه نگاری تحصیل می کنند. پیشنهاد من به امید برگزیدن رشته هایی کارآمد تر در زمینه های فنی و اقتصاد بود. او نمی داند که در چه راه پر دردسری قدم نهاده است. عینک ته استکانی اش را باید همیشه برچشم داشته باشد. امروز بیست و یکمین زادروز امید است، این طور در شناسنامه اش ثبت شده است. تاریخ درست به دنیا آمدنش را هیچکس نمی داند. عینکی با قابی زیبا و مدرن به او هدیه می دهم. شاید آن را بپسندد.

طبیعی است که چونان همیشه، غذای مورد علاقه اش را درست کرده ام. میز غذاخوری را نیز به گل آراسته ام، به واپسین گل های هنوز شکفته ی سال.

مادر کاتیا زنی بومی و کارمند رسمی شهرداری است. پدرش در یک رستوران ایتالیایی در مرکز شهر کار می کند. او اهل شهر صنعتی پراتو در توسکانا است. کاتیا دختری ظریف اندام با چشمانی قهوه ای رنگ و زیباست.

آن سوی پنجره، آوای جان نواز موسیقی با باد می آمیزد و پخش می شود. صدا از آپارتمان همسایه ام سوفیا بر می خیزد که برای دل خود می نوازد. او امروز گوش هایم را به قطعاتی از گوستاومالر میهمان کرده است. نوای پیانو با خانه ی قدیمی که در آن زندگی می کنم، دیری ست عجین شده است. شاید به دلیل نواختن روزانه ی سوفیاست که این خانه هنوزهم سرخوشانه پابرجاست. او یک زن لهستانی لاغر، بلند اندام و پر انرژی است با چشمانی درشت و سبزفام. بایستی در جوانی بسیار زیبا بوده باشد. ردپایی از آن زیبایی هنوز بر سیمای مهربانش به جاست. برایم گفته بود که پدرش را آلمانی ها کشتند. پس از آن چیزی از او نپرسیدم. از همان روز که این را می دانم، خود را به سوفیا نزدیک تر احساس می کنم.
    سوفیا نیز مجبور به ترک زادگاهش شده بود. گویا هنوز با یهودیان به اندازه ی کافی برخورد نکرده بودند. از این رو راه پیشرفت شغلی او را به عنوان نوازنده ی پیانو بستند. سپس سال ها در کنسرواتوریوم شهر وین به تدریس پرداخت. حالا هنوز چند شاگرد خصوصی دارد که بدون آن ها زندگی اش در تنهایی می گذرد. شاید این شاگردان همچنان به خاطر چشمان زیبای سوفیاست که به نزدش می آیند.
می خواهم تکه ای از کیک تولد امید را برایش ببرم. امروز گونه هایش را خواهم بوسید. این کار مرا به یاد مادر بزرگم خانم جان، بانو، مریم و سارا می اندازد. از خیلی پیش دراندیشه ی انجام این کار بوده ام.

امروز می خواهم پس از صرف غذا هنگامی که گیلاس های شراب را به سلامتی امید بالا می بریم، کم کم زبان بگشایم، دستکم برای یک بار هم که شده، گفتن را آغاز کنم. نوامبر ماه خوبی برای قصه گویی است. کاتیا کنجکاو خواهد شد، و امید ناشکیبا ادامه ی داستان را انتظار خواهد کشید.

شاید.