آناهیتا

قبیله
ناهید باقری – گلداشمید
 
چون لکه ای درشت و سیاه
در گوشه ای ز دهکده ی جهان
آوازه اش به پلیدی ست قدکشان
قبیله ای ز کاروان های خرد
جا مانده
و در گل و لای مرداب های پیر
وامانده
که دمادم
صادر می شود در آن،
فرمان ایست زیبایی.
 
لچک وحشت بر سر جوانی می کشند،
یکه تازان رسوایی
شادی، سیلی می خورد پیاپی
و عشق،
در سحرگاهانی هراس زده،
تیر باران می شود.
در گوشه ای ز دهکده ی جهان
آوازه اش به پلیدی ست قد کشان
قبیله ای که بوی مرگ می دهد.